بررسی آزمایشگاهی تاثیر دیافراگم محیطی و ورق میان گذر در اتصال ترکیبی المان های سازه یی فلزی و بتنی

یکی از راهکارهای ارائه شده جهت بهبود رفتار اتصالات سازه های بتنی در زلزله و رفع مشکلات عدیده ی آن ها نظیر ازدحام آرماتور، مهار آرماتور، و...، استفاده از تیر فولادی به جای تیر بتنی است. در این پژوهش یک اتصال بتنی به عنوان اتصال مرجع استاندارد و ۳ اتصال ترکیبی تیر فلزی به ستون بتنی شامل: ۱. اتصال با دیافراگم های محیطی و ورق های میان گذر، ۲. اتصال با دیافراگم های محیطی و برش گیرهای داخلی، ۳. اتصال ترکیبی پس تنیده، ساخته شده و تحت بارگذاری چرخه یی مورد آزمایش قرار گرفته اند. در کلیه ی اتصالات ترکیبی مورد بررسی، ستون بتنی در ناحیه ی اتصال توسط غلافی فولادی محصور شده است. با مرکب کردن اتصال، مقاومت بیشینه ی نمونه های ترکیبی با دیافراگم و ورق میان گذر، با دیافراگم و برش گیر و اتصال پس تنیده نسبت به نمونه ی بتنی مرجع به ترتیب به میزان ۳۹، ۳۸۹ و ۱۵۶ درصد افزایش یافته است. همچنین افزایش شکل پذیری اتصالات ترکیبی با دیافراگم محیطی و ورق میان گذر و اتصال ترکیبی با برش گیر نسبت به نمونه ی بتنی به ترتیب به میزان ۱۱۸ و ۲۵ درصد مشاهده شده است.